Het is augustus 2022 en het praktische jachtexamen is achter de rug. De gelukkigen die zich geslaagd mogen noemen, denken al aan hun eerste schot, de anderen aan Frankrijk, niet als vakantieland, maar als tweede optie om sneller dan in Vlaanderen aan dat oh zo gegeerde jachtverlof te geraken. Zij die volharden in de boosheid bergen hun geduld een jaartje op om in Vlaanderen te herkansen. De inzet was hoog, de strijd was hard, maar nog niet alle leed is geleden. “Michael, ons jachtverlof is toegekomen met de post” zie ik ineens verschijnen op het scherm van mijn smartphone. Niet één keer, geen twee, maar drie keer! Nu zijn we in feeststemming.
Drie Aspirant-jagers die ik had leren kennen op de oefendagen te Huijbergen hadden zich volledig gesmeten om alle nodige kennis in dat hoofdje te proppen en konden dit gelukkig positief overbrengen tijdens het examen. Waidmannsheil, waidmannsheil, waidmannsheil!
Je moest eens weten hoe vaak een jager dit in zijn carrière zal zeggen of schrijven. Maar al heel snel komt de harde realiteit boven: we zijn nu volwaardig jager. WAT NU? Welk wapen heb ik nodig, welke munitie? Dit zijn de eerste prangende vragen die zich stellen. Op weg naar de wapenwinkel nog effe snel het rekeningsaldo checken om dan vol overgave en met de mond open de winkel binnen te gaan om al die vuurkracht te mogen aanschouwen.
“Goeiedag waarmee kunnen we jullie helpen?” Wel ‘t is voor een wapen…, ja kies maar he. Toch snel even berichtje sturen naar onze man van Jagersliga… waar moesten we nu weer opletten? Na wat geschrijf en gebel werd de beslissing genomen, Waidmannsheil!
“Michael graag gaan we in op uw jachtaanbod”, maar “ne permis de chasse” hoe vraag je dat aan? Ah wel dat is niet zo moeilijk net zoals je in Vlaanderen je jachtverlof online kan aanvragen lukt dat via “Mon Espace” van de Waalse Overheid ook vlot. Oef, want Frans kent mij maar ikke Frans dat is nog iets anders. Dat is ook zo want, zoek maar eens de Waalse jachtwetgeving in het Nederlands, voor alle duidelijkheid deze bestaat! Als dat nog niet genoeg is komt de brocard en de chèvre ook ter sprake om nog maar van de sangliers te zwijgen. En al helemaal stil worden we van de cerf en de raton laveur die aan de zijde van de renard tot leven gebracht wordt. Miljard waarom leren ze dat ons niet tijdens de opleiding. Een mens wordt er nederig van.
Het leven is hard voor zij die niet het geluk hebben jacht-dna in het bloed te hebben. Waar kan ik heen (bestaat een liedje over trouwens)? België, zouden we zeggen, dit is echter niet zo relevant, jong-jagers worden spijtig genoeg aanzien als inbrekers, niet te vertrouwen gespuis dat niet eens in onze cultuur geboren is. Moeten we dat echt toelaten in onze jachtrevieren? Ja potverdorie! Toelaten is de boodschap. Ik kan spreken uit eigen ervaring en met hoge trotsheid kan ik zeggen dat het respect dat je krijgt van Jong-jagers super groot is. Zelf heb ik het grote geluk gehad om de eerste emoties na het strekken van een eerste stuk samen met hen te mogen beleven. Ik ben een beer, maar op die momenten voelde ik me klein, fragiel met een hart dat in overdrive ging. Mission accomplished, wat een schot, één schot en wild dat op plaats bleef liggen. Dat is toch wat we de Aspirant-jagers geleerd hebben. Maar voor we zo ver waren zei mijn telefoon alweer ping, ping, ping. Vragenronde Michael! Secondje we zullen bellen dat is net iets praktischer. En zo geschiedde, de ervaren rot die een jonge onervaren jager gaat uitleggen wat hij of zij als bedanking voor de jachtheer of invitator kan meenemen. Hoe moeten we ons gedragen, welke munitie nemen we mee. Na een uurtje en een half telefoneren en nog wat berichten later gaat iedereen slapen. Rust goed uit was mijn devies. Bijlange niet! Ik heb teveel adrenaline kwam er terug van de jonkies. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat dit ook gold voor de leermeester. Het doet iets met een mens. Allerlei vragen schoten door mijn hoofd: heb ik hen voldoende ingelicht, gaan ze iets kunnen strekken, gaan ze überhaupt wild te zien krijgen? Ik was onrustig de volgende ochtend, gelukkig kwam in de namiddag het verlossende” bericht. Het was de moeite en een foto met dat eerste gestrekte stuk, Waidmannsheil!
De kogel was door de kerk, de aanzet gegeven. Het gaat hen voor de wind. Blijheid maakte zich meester van de meester. We zijn nu maanden verder en nog steeds verschijnen mijn drie Jong-jagers wekelijks op mijn scherm. Het verhaal is nog niet ten einde, integendeel. De vragen om advies blijven komen. Ik prijs me gelukkig, we zijn in tussentijd vrienden geworden, vrienden die er zijn voor elkaar. Ervaringen blijven gedeeld worden en dit niet alleen via het scherm, maar ook op het terrein. Wat is er nu nog mooier dan samen met die mensen, die geen ervaring hadden, aan jachtprojecten te mogen werken, samen emoties beleven, samen genieten van wat het mooiste op aarde is, onze jachtrevieren.
Het doet zo goed die nieuwe leergierige generatie bezig te zien. Het doet een mens denken aan zijn beginnersjaren. Samen zijn we de sleutel tot succes. Beste Jachtheren neem deze mensen op in jullie gemeenschappen. Geef hen de kans om eens een fout te begaan (neen niet qua veiligheid - dat willen we van niemand zien), maar laat ze werken aan biotopen waar iedereen beter van wordt.
Ik ben er zeker van dat het volgende jachtseizoen er één zal worden waarvan iedereen zal zeggen het is mooi om jager te zijn. Waidmansheil!
Michael De Bock – Teamverantwoordelijke Oost-Vlaanderen – michael@jllc.be