Op de facebookpagina van een collega-jager las ik een boeiend stukje uit EOS over de spilzieke manier waarop we als moderne mens omgaan met ons voedsel. Jaarlijks zouden we met zijn allen ongeveer 1.3 miljard ton voedsel wegkieperen. Dit zou voor ongeveer 8 procent van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen zorgen! Toen ik nog als student door het leven ging, verdiende ik geregeld wat bij door bij een biologische groetenboer mee te helpen. Ik vond het heel erg hoeveel er weggegooid werd omdat het niet volgens de wensen van de consument was. Te groot, te klein, een plekje, niet de juiste kleur,…
Ook als melkveehouder vind ik het bizar dat een vette koe met een gebroken poot niet geslacht, maar geëuthanaseerd dient te worden om via de destructie het erf te verlaten. Uit een recent Brits onderzoek blijkt dat mensen met een eigen moestuin jaarlijks slechts 3.4 kg groenten en fruit verspillen. Dit is 95% minder dan de gemiddeld Brit! Het deed mijn gedachten afdwalen naar vorige week. Er werd kouder weer uitgegeven en Ester besloot dat de tijd was aangebroken om afscheid te nemen van de gekoesterde tomaten in haar serretje. Ze waren sowieso erg geplaagd door de fytoftora en de eerste koude zou hen de genadeslag geven. De tomaten die nog te groen waren, zijn te rijpen gelegd in de berging. Van de overige tomaten zijn er ketels soep gemaakt. Een tomaat met een slecht plekje werd liefdevol ontdaan van de mindere delen en verder verwerkt in de laatste huisgemaakte tomatensoep van het jaar. Gisteren kwam er nog eens reegebraad op tafel. De kinderen waren onmiddellijk wild enthousiast! "Papa, welke is het? Heb jij die geschoten? Is het die van achter de boerderij of komt die van aan de kapotte brug?" En zo wordt het verhaal opnieuw verteld tijdens het eten. Met trots en ook wel wat weemoed wordt het moment herbeleefd. De kinderen vechten voor het laatste stukje vlees, want eerst liep het in onze velden rond,…
We zijn zuinig met ons gestrekte wild. Het begint reeds bij het voorzichtig ontweiden. We willen het vlees niet schenden en willen zoveel mogelijk van het dode dier gebruiken. Zelfs van het karkas maken we ‘wildfond’ om de gerechten op smaak te brengen. Heel veel jagers houden op de een of andere manier ook een trofee bij als herinnering van het mooie moment. En bovenal de verhalen die blijven groeien, iedere keer ze verteld worden, … Hoeveel uren zou elk stuk wild de jager momenten van verstilling hebben gebracht? Iedere keer dat we met of zonder geweer de deur uit gaan. Om te werken in het revier. Om te voederen, te tellen of gewoon te genieten van de natuur! Ik denk dat we inderdaad door te jagen wat minder vervreemden van onze voeding. Net zoals Ester haar tomaten, brengt ons zelf geoogst stukje wild naast liefde ook bewustzijn op ons bord.
Thomas Linssen.
Jagende boer en lid van het nationaal team.
Comments