ᵖʰᵒᵗᵒ ᵇʸ ˢʰᵘᵗᵗᵉʳˢᵗᵒᶜᵏ
Ik krijg een bericht van mijn mentor “Binnen twee weken is het ons Engels jachtweekend, er is nog plaats, ga je mee?” Zonder twijfelen antwoord ik “Ja!” In de daaropvolgende dagen breng ik de nodige papieren in orde en regel vrijaf op mijn werk.
De twee weken vliegen voorbij en morgen is de grote dag: ons vertrek naar Engeland. Nog een laatste keer overloop ik mijn tas. De zenuwen slaan toe en ik wil zeker zijn dat ik alles mee heb.
Na een nacht van weinig slaap loopt mijn wekker om 6 uur af. Dankzij de (gezonde) spanning slaag ik erin om toch makkelijk op te staan. Ik haal Artemis (mijn woestijnbuizerd) uit haar volière en plaats haar in haar transportkist. Ik laad mijn wagen in en rij naar de plaats van afspraak. Vervolgens gaan we met 3 richting Calais om de ferry te nemen. Wanneer we de Engelse kust bereiken, hebben we nog een trip richting Northampton van ongeveer drie uur voor de boeg. Daar aangekomen, gaan we naar de plaatselijke valkerij, gelegen op een prachtig domein, waar we onze vogels laten overnachten. De volgende morgen vertrekken we naar de valkerij waar we ons klaar maken en onze vogels nemen om naar het jachtgebied te gaan. “Axel wil jij beginnen?” vragen ze. Er wordt om beurten gejaagd aangezien roofvogels solidaire dieren zijn en ze best niet samen gelost worden. “Euh ja” stamel ik. Eenmaal we de eerste bosjes bereiken, los ik Artemis. Meteen gaat ze mooi hoog in de boom zitten. Wij tracken het bosje verder uit, een ogenblik later vliegt de eerste fazant op. Artemis ziet hem en zet de achtervolging in. De fazant is haar te slim af en weet de dans te ontspringen. Toch was het al een prachtige vlucht! Die dag komen er nog meerdere kansen voorbij, maar de fazanten weten te ontsnappen. Ondanks dat er niets geslagen wordt, zien we enkele prachtige achtervolgingen. Mijn weekend is nu al geslaagd.
De volgende ochtend staat Diana niet aan onze kant en worden we wakker met felle windstoten en regenbuien. Toch besluiten we een poging te wagen, maar na een uur moeten we onze poging al staken. De terugkeer huiswaarts wordt vervroegd.
Het daaropvolgende weekend word ik uitgenodigd door een collega valkenier om mee te jagen op konijnen. De jacht begint in de lokale jachthaven waar er een overlast van konijnen is. We stellen ons strategisch op en de fretten worden in de pijp gestuurd. Het eerste konijn laat zich zien, Artemis zet meteen de achtervolging in, maar grijpt er net naast. Ik roep mijn vogel terug op de hand om ons terug in positie te brengen. De volgende konijnen komen bij de andere jagers uit, wiens vogels er wel in slagen een konijn te slaan.
Na de voor mij mislukte poging bij de jachthaven trekken we naar de omliggende velden waar een nieuwe kans zich al snel aandient. Opnieuw vertrekt er een konijn. Artemis gaat er achteraan en bingo! Ze slaat haar eerste konijn. Ik haast me in de richting waar ze het konijn sloeg om het te strekken. De andere valkeniers komen naar mij toe en feliciteren me met “falknersheil”. Zoals het hoort, antwoord ik “falknersdank”. Ik laat Artemis en mezelf een ogenblik tot rust komen na ons eerste succes. Wanneer de adrenaline wat zakt gaan we verder met jagen, met succes. Artemis en ik slagen erin om nog twee konijnen te slaan.
Een geslaagde dag!
Axel Detroyer/valkenier