Ieder van ons heeft wel wat kameraden en enkele vrienden. Vrienden voelen het aan wanneer er iets scheelt. Ze hoeven ook niet op dezelfde manier tegen het leven aan te kijken zoals wij dat doen. Er wordt wel eens gediscussieerd, er wordt geluisterd, gewikt en gewogen. Soms worden meningen bijgesteld, maar veel vaker niet dan wel.
Kameraden daarentegen staan op een vergelijkbare manier in het leven dan ik, hebben dezelfde interesses of andere raakvlakken. Er wordt minder gediscussieerd en dit is ook niet nodig. Maar dit wil niet zeggen dat we het daarom altijd volledig met elkaar eens zijn. Waar de discussies met vrienden vaak over kleuren gaan, gaan de discussies met kameraden meestal over tinten. Allebei goed, maar wel van een totaal andere orde. Toen ik dit weekend met Thyra, m’n trouwe metgezel, door de velden struinde, bleef het maar door mijn hoofd spoken. Nog nooit heeft ze geoordeeld, nog nooit was ze boos. Ze is altijd enthousiast wanneer ze me ziet. Als ik aan het werk ben, komt ze regelmatig kijken wat ik uit aan het steken ben. Soms komt ze ook gewoon een krabbel op de kop halen. Voor veel jagers is hun hond hun dierbaarste vriend, belangrijker dan het geweer, de outfit of wat dan ook. Hun hond is een lid van de familie die altijd graag mee het veld in trekt, altijd bereid om er nog net iets meer voor te gaan dan de jager zelf.
Een collega uit Team-JLLC liet weten dat de honden van een kameraad vergiftigd waren. Tijdens de jacht had een onverlaat vergiftigd vlees in de trailer gegooid. Door het dikke pakket stro was dit niet meteen te zien. En laat ons eerlijk zijn, daar verwacht een mens zich trouwens ook niet aan. Het resultaat mag duidelijk zijn: twee dode honden! Gestorven omwille van hun een gedeelde passie met hun baasje. Het blijft spoken. Hoe kan een overtuiging zo etteren en rotten. Van mensen die tegen de jacht zijn hoor ik het vaakst dat we onschuldige dieren doden. Maar wat is dit dan? Is een hond schuldig omdat hij trouw is aan zijn baas? Is het leven van een everzwijn of een fazant meer waard dan dat van een hond?
En dan de voornaamste vraag: ‘Moeten we alles afschaffen in het leven waar iemand tegen gekant is?’ Hoe ziet die wereld er dan uit? Wie mag dan oordelen over goed en slecht? En wie gaat dit dan uitvoeren? Is het normaal dat we allemaal zelf het heft in eigen hand nemen? Als jager hou ik me aan de wet. Er wordt sowieso al met een vergrootglas naar ons gekeken. Toen ik gisteren een laatste keer naar Thyra keek voor ik ging slapen, probeerde ik me voor te stellen wat er door de getroffen jager zijn hoofd moet zijn gegaan...
(het artikel over de vergiftigde hond kan je hier vinden)
Thomas Linssen
Team Jagersliga