We schrijven juli 2002 en het moet zo warm geweest zijn als het moment waarop ik deze bijdrage schrijf.
In 2002 beëindig ik mijn stage en heb tijdens mijn opleiding al vaker genoten van wat de Italiaanse cultuur allemaal te bieden had en nog steeds heeft. Tot 2002 spreken we echter vooral over onroerend erfgoed. Hoewel – nu wat mijmerend over het verleden - Vespa’s altijd al wel deel hebben uitgemaakt van mijn roerend erfgoed.
We markeren een niet onbelangrijk moment op de tijdlijn waar het bestaand roerend erfgoed dra zal aangevuld worden. Een aanvulling waarvan de gevolgen reiken tot vandaag; een aanvulling waarvan de invulling van de betekenis wijzigt van supplement naar evident.
Als bij toeval is het haast 21 jaar geleden dat de Bracco Italiano ons pad kruist tijdens een vakantie in Italië.
Sindsdien hebben ik en mijn vrouw onafgebroken Bracci gehuisvest.
De Bracco Italiano wordt door de Fédération Cynologique Internationale (FCI) geklasseerd onder groep 7 (staande honden). De naam Bracco is wat misleidend en net zoals Modernismo - in de architectuur - niet hetzelfde betekent als Modernisme in onze contreien, is de Bracco geen loophond (Brak – FCI groep 6).
In real life is de Bracco Italiano immers een allrounder in zijn volle en oorspronkelijke betekenis.
Oorsprong
Juliette Cunliffe beschrijft de Bracco Italiano als volgt:
“
The Bracco is an elegant and athletic dog, a classic and ancient pointer whose origins, many say, can be traced back to the fourth and fifth centuries BC. There are various theories about the breed’s origin, but it appears most likely that it developed from the Molossus and the Egyptian Hound, and that it is an antecedent of many modern sporting dogs today.
…
Some people, however, believe that the Bracco Italiano came into being only as recently as the 17th century; arising from hound and gundog breeds. People of this belief rightly point out that the Bracco had the head of a hound and the body of a gundog, and also consider the Bracco’s temperament to be a mixture of two.
”
Per la storia.
Oorspronkelijk was de variëteit bruin/wit (marrone/ bianco) eerder te vinden in regio Lombardije en de variëteit oranje/ wit (arrancia/ bianco) in Piemonte. De bruin/witte was ook wat zwaarder dan de oranje/ witte. De oranje/ witte variëteit was zo beter aangepast aan het werken in de bergen.
De Bracco Italiano was gegeerd in adellijke kringen en denk hierbij aan niemand minder dan de familie dei Medici; een zeer invloedrijke familie en dit in en rond Firenze. De familie dei Medici speelden een toonaangevende rol in de kunst en architectuur. Niet toevallig dus dat de Bracco Italiano is afgebeeld op fresco’s daterend uit de 14e eeuw.
Naast de Bracco Italiano was ook de ruwharige evenknie zeer gegeerd; namelijk de Spinone (Italiano).
De Bracco Italiano zijn rol was om het wild richting de jagers’ netten te drijven. Pas met de ontwikkeling van de vuurwapens wijzigt zijn rol naar de huidige als staande hond.
De standaard
De rasstandaard wordt neergelegd/ erkend door ENCI op 19 februari 1949 en in november 1949 wordt de Socièta Amatori Bracco Italiano (SABI) opgericht. Tot heden bewaakt de SABI de rasstandaard en werkt hard aan het behoud en revival van dit mooi stukje jagend erfgoed.
De Bracco Italiano zijn niet alleen groots maar ook grote honden:
Reu: schofthoogte 58 – 67 cm
Teef: schofthoogte 55 – 62 cm
Gewicht 25 – 40 kg.
Karakter
Het allerbelangrijkste; als eerste jachthond ga je best niet voor een Bracco Italiano.
Doe je het toch dan geef je de hond nooit uit handen aan trainers die geen ervaring hebben met de zachtere maar kordate aanpak.
De Bracco Italiano overstijgt zijn rol als allrounder (in het veld).
De Bracci zijn familiale jachthonden en vertoeven dus graag onder, op of tussen de huisgenoten.
In onze contreien verkiezen de Bracci het gezinsleven vele malen boven een hok ergens achter een anonieme schuur.
De Bracco heeft een zacht karakter, is leergierig, intelligent en tamelijk makkelijk te trainen onder één voorwaarde: rispetto. De eigenaars van Bracci zijn dan ook bij voorkeur kalm van natuur.
Als je de Bracco hard aanpakt schakelt hij gewoon uit en is de training voorbij.
Zoals elke hond heeft ook deze hond echter een duidelijke leider nodig maar dit dient dus op een zacht kordate en – zoals met alle honden – consequente wijze te gebeuren.
De Bracci hebben een hoge will to please maar eens jagend durven ze ostentatief doof te tekenen EN jagen ruim.
Naar vreemde personen kan hij terughoudend zijn en op eigen terrein zijn ze waaks.
In het veld
In het veld is de Bracco Italiano gekend voor zijn consistente snelheid in een matig tot snelle draf (la trotta) en dit met hoge kophouding. Het is een zware hond en de loopwijze kan als energiebesparend omschreven worden.
Mijn honden trotten niet de hele dag; mijn inziens is dit immers meer dressuur dan aanleg.
Echter als de Bracco verwaaiing krijgt gaat hij wel trotten en wijzigt de kophouding. Een duidelijk teken dat men aandachtig moet worden. Had ik al gezegd dat de Bracco Italiano een meer dan prima neus heeft?
De Bracco is – in principe – een hond voor het veld (100%), waterwerk doen ze echter ook prima. Alles wordt bepaald door de training. Bramen, brandnetels zijn – gezien de dunne vacht – niet hun ding en moet dan ook niet aangemoedigd worden.
Om de Bracco te trainen stel je best een lijstje op met alle mogelijke situaties die je zou kunnen tegenkomen.
Een duidend voorbeeld.
Je gaat altijd trainen aan een waterkant met zacht hellende en zanderige inloop en plots kom je op een jacht waar de Bracco eerst door het riet moet om dan in het water te springen; dan is de kans zeer groot dat de Bracco dit niet gaat doen. Zoals reeds gezegd druk uitoefenen op zo’n moment leidt alleen maar tot …. niets.
Om het positief uit te drukken; de Bracco houdt je scherp en vraagt creatieve omgang tijdens de training. Variatie op het thema (lees: training) is minstens zo belangrijk. Past misschien ook wel een beetje bij het land van oorsprong, Verdi, opera,….
We wijken af; dus sommige voorjagers zouden de handdoek misschien al in de ring gooien. Ze hadden toch al uren gespendeerd langs die ene waterkant en waarom doet die het nu dan niet?
Ken zowel uw grenzen als deze van uw hond en laat u door niets of niemand verleiden tot meer. Het werkt alleen maar averechts met potentieel meer schade dan goeds; het vertrouwen van je hond wil je immers niet verliezen.
Samenvattend.
Ben jij een natuurbeheerder/-ster met een rustige inborst;
Is het niet je eerste hond;
Klopt je hart sneller bij het lezen van de historische achtergrond van de Bracco Italiano;
Ben je bereid om op een kordate consequente wijze samen de weg van pup naar jachtpartner af te leggen;
Dan is de Bracco Italiano het overwegen waard.
Tenzij,………tenzij je niet van kwijl houdt want kwijlen doet de Bracco Italiano als geen ander maar dan wel minstens in stijl.
Overtuigd of toch nog vragen, steeds bereid tot overleg of we maken er een gezamenlijke jachtdag van!
Tot in het veld.
Weidelijke groet,
Yves GC THEUGELS
Comments