Mentorschap in de jacht

Je hoort het wel vaker: het jachtexamen is het gemakkelijke deel van de jacht. Theorie, veiligheid, schietproef ... van essentieel belang, maar het echte werk begint pas daarna. Want jager zijn draait om veel meer dan wat in een cursus past. En zeker als je) zoals ik, niet uit de jagerij komt, voelt die eerste stap in het veld toch wat onwennig aan. Je wil het goed doen, maar weet soms niet waar te beginnen.

Via Jagersliga kwam ik uit op het mentorenprogramma. Een mentor is iemand die je op weg helpt, bij wie je terecht kan met vragen of twijfels. Een geweldig initiatief, zeker voor wie nog geen groot netwerk heeft in de jacht. Al snel werd ik gekoppeld aan Clément. Na een kort telefoongesprek stelde ik voor om eens iets te gaan drinken om elkaar beter te leren kennen. Echter, volledig middenin het jachtseizoen, dus had mijn mentor geen tijd ... Als aangename verrassing, stelde hij voor om in de plaats af te spreken op zijn eerstvolgende jachtdag; een uitnodiging waarop ik natuurlijk ben ingegaan.

Die eerste dag was spannend, maar tegelijk heel warm. De groep was open en gepassioneerd, en Clément nam zijn rol als mentor ter harte. Er werd niet alleen gejaagd, er werd uitgelegd, meegedacht, getoond. Van hoe je een stuk wild beoordeelt tot waarom je een haas best pekelt. Later op de dag vluchtte een gedrukte haas weg en gunde mijn buurman mij de kans om aan te leggen en het dier te strekken. Eenmaal op het tableau 's avonds kreeg ik van Clément een hubertuskruisje op het voorhoofd gewreven, tevens een markering voor de start van een mooie vriendschap en prachtig seizoen.

Na de eerste jachtdag kreeg ik van de jachtrechthouders een haas mee naar huis. Een mooi gebaar, dat ik dankbaar met open armen ontving. Thuisgekomen besefte ik echter dat ik geen flauw idee had hoe ik eraan moest beginnen. Gelukkig stond Clément opnieuw klaar. Die avond leerde ik bij hem thuis hoe je een haas versnijdt. Niet overhaast, maar stap voor stap, met uitleg bij elk detail. Het was al gauw donker vooraleer we klaar waren. Het werd een van de mooiste momenten van mijn eerste seizoen: de ambacht, de traditie en het samen bezig zijn. En toen ik mijn eerste hazenpeper serveerde aan de familie, was dat met extra veel voldoening.

Wat later volgde een nieuw hoogtepunt: een uitnodiging voor een jachtweekend in Frankrijk. Ik was chauffeur, een kleine wederdienst. Met rommelende motor vertrokken we aan onze rit van zes uur. Europese wapenpas op zak, een volgeladen koffer, en we konden vertrekken. Een grofwildjacht valt moeilijk te vergelijken met een kleinwildjacht; imposante dieren waarbij de veiligheid tijdens de jacht méer dan ooit primeert. Tot een schot kwam het niet, maar ik kreeg de kans om veel bij te leren: menig jagers vertelden over hun ervaringen en na het tableau mocht ik al even meevolgen hoe het wild op de correcte manier ontweidt kon worden. Zoals ik in mijn vorig artikel ook al aanhaalde: “Nichts geschossen ist auch gejagt”.

Wat me van mijn eerste seizoen vooral is bijgebleven, is de waarde en het belang van goede begeleiding. Niet enkel om fouten te vermijden, maar ook om de schoonheid en de tradities van de jacht écht te begrijpen. Dankzij Clément kreeg ik niet alleen antwoorden, maar ook kansen, inzichten én een vriendschap die hopelijk nog vele seizoenen meegaat.

Een oprechte dank aan de Jagersliga voor dit initiatief, aan de vele mensen die ik gaandeweg heb ontmoet, en in het bijzonder aan Clément Castelli. Jouw tijd en inzet maakten mijn eerste stappen in de jacht onvergetelijk!

Maarten Bossier

Team W - JLLC