Hoe het begon.
Augustus 2021, geslaagd voor mijn jachtexamen. Eindelijk kan ik deze mooie wereld beleven en betreden. Op dat moment besliste ik ook dat er een hond in mijn leven zou komen en ik wist welk ras. Geboren in een niet-jagersmilieu groeide ik op met 1 van mijn beste maten ooit: een Ierse rode setter. Prachtige jachthond, aanhankelijk en totaal geen agressie.
Na wat zoekwerk kwam ik bij een jager met een passie voor de Ierse rood-witte setter en ook fokker terecht. Na een aangenaam gesprek kwam ik op de wachtlijst terecht. Eindelijk was het zover, mijn BFF werd op 26 mei 2022 geboren uit een lijn met goede genen. Roepnaam “Cartouche”, of wat dacht je. Maar wat nu? Jachtopleiding voor honden was ook voor mij nieuw en het bleek een uitdaging, want Ierse setters zijn laatbloeiers
De start van de training.
Vanaf het begin toonde Cartouche zich enorm geïnteresseerd in alles wat pluimen heeft. Na 3 maanden deden we een kleine test en plaatsten we een kwartel verborgen op 30m. Toen ik in het veld kwam, begon mijn kleine vriend zich al onrustig te voelen. Hij had hem al opgepikt en stond daar eigenlijk al een 1e keer voor. Een heerlijk moment waarbij ik wist, de neus zit goed en hij heeft het in zich.
Cartouche staat voor op zijn 1e kwartel.
Maar, daar stopt het natuurlijk niet. Voor jachtopleiding was het nog iets te vroeg, dus zelf maar serieus bezig geweest met luisteroefeningen, zeg maar de basistraining. Ook privéles kwam eraan te pas, want deze energieke viervoeter was te snel afgeleid in een gewone hondenschool. Dit alles vroeg veel van de hond, maar ook van het baasje. De talrijke uren samen versterkt natuurlijk de band tussen hond en baasje.
Ondertussen triggeren we ook verder de neus door nu een dan eens koud wild, of een vleugel in de haag te gaan verstoppen ….
Bij het wandelen kon Cartouche het ook nooit laten om een dode duif of merel te laten liggen. Nee, deze moest hij dan de rest van de weg meedragen naar huis. Gaandeweg wou hij dit echter niet meer doen. De pluimen die dode duiven achterlaten in de muil zijn toch dat niet dacht hij. Veel zorgen maakte ik mij daar echter niet over. Setters zijn in principe geen apporteurs, maar echte voorstaande honden die maar 1 doel hebben: gevederte zoeken en vastzetten.
De jachttraining.
Net voor de zomer start ik met mijn vriend aan zijn eerste jachtopleiding en dit bij Calmont Gundog Training (nvdr: Jagersliga-opleidingen kunnen behalve bij Calmont Gundog Training ook bij Veltem Gundog Training gevolgd worden). De leraar was een bewuste keuze, omdat ik het wel interessant vind dat de instructeur affiniteit heeft met dit niet alledaagse ras.
Al gauw wordt duidelijk dat de opleiding van mijn hond de nodige tijd en energie zal vragen. De neus is goed, maar ik heb nog bergen werk te verzetten. Tegen het einde van de cursus zit er beterschap in, maar ik heb nog ver van een echte jachthond beet. De zomer kabbelt verder en ik geef wat privétraining, want het jachtseizoen komt er met rasse schreden aan.
Er werd mij aangeraden de hond nog niet mee te nemen tijdens het aankomende jachtseizoen, maar ik negeer dit advies, al is het maar om hem met de jacht te laten kennis maken. Een gewaagde gok die uiteindelijk goed uitdraait.
De eerste jachtdagen is Cartouche terughoudend, zelfs wat bang. Hij wil geen afstand nemen, laat staan jagen. Na een 1e track springt hij weer in de auto en komt er de rest van de dag niet uit. Ik tracht niet te panikeren en hem al zeker niet te forceren. Een jacht, allemaal vreemde mensen met een geweer. Best wel imponerend kan ik mij voorstellen. Schotschuw is hij niet, dat weet ik zeker en dat is een geruststelling.
In de herfstvakantie nemen we een break en gaan we naar de Cotswolds in Engeland, een hondvriendelijke streek waar honden vrij in de natuur mogen rondrennen. Een schot in de roos blijkt, want daar bloeit Cartouche open en geniet hij met volle teugen van de vrijheid die hij krijgt. Een vrijheid die hij meenam naar de eerstvolgende jachtdag waar hij begon te lopen en langzaam ook overging tot jagen.
Op jacht.
Ondertussen zijn we december 2023. De ontwikkeling die mijn hond het afgelopen seizoen doormaakte, is ongelofelijk. Hij ontwikkelde zich tot een ware hazenjager die van leger tot leger trekt en elke haas doet opspringen die hij tegenkomt. Het eerste ultieme moment is wanneer hij voor mij een haas opjaagt die ik kan strekken. Mooier wordt het niet.
Enige tijd later word ik uitgenodigd op een kleinwildjacht met de bedoeling om jonge honden te trainen. Het wordt een schitterende dag ondanks het slechte weer. Ik sta compleet perplex als ik Cartouche vol overgave zie zoeken en plots de bramen induikt (wat hij haat). Ik kijk naar de jachtheer en die trekt een oog naar mij en zegt: ”ik zag er een konijn ingaan”. Mijn God wat was ik fier ! Hij had hem opgepikt en ja hoor, hij duwde hem de andere kant van de struiken weer uit.
Een beetje later doet hij in een bos hetzelfde. Ik sta nog meer versteld als ik een houtsnip zie uitvliegen. Nu weet ik het zeker, we zijn op de juiste weg. In de weken en dagen nadien ontwikkelt Cartouche zich verder tot een fantastische jager die betrekkelijk goed luistert en die ik kan sturen met de fluit.
Ondertussen zijn we midden januari. Ik ga met mijn allerbeste vriend veel wandelen in de natuur. Ik weet waar wilde fazanten zitten en tracht hem erop te laten komen. En jawel, op tijd en stond jaagt hij een wilde fazant uit de dekking.
Einde jachtseizoen.
Enkele dagen geleden nodigde een goede vriend met een Ierse rood-witte setter, Oban, die het voorstaan vol in het bloed en de genen heeft, mij uit om een wandeling te maken in de polders dicht tegen Het Zwin. De honden kunnen er vrij lopen, omdat de boer er geen bezwaar mee heeft. Het meelopen met een ervaren hond heeft ook zeker en vast een positieve invloed op de jonge hond die er zeker wat van opsteekt. Een kans die ik niet mag laten liggen.
Nadat Oban een eerste keer vol voorstaat op een fazantenhaan en deze na 5 à 10 minuten dan toch maar uitjaagt, trekken we verder. Ik geef toe: ik was wat teleurgesteld dat mijn hond dezelfde haan niet oppikte of zelfs niet patroneerde, maar ik weet wat hij kan. Daarnaast is Oban ook meer dan een half jaar ouder en daarnaast is jagen en voorstaan geen exacte wetenschap …
Even verderop schiet Cartouche plots de dekking in en begint te zoeken. Oban gaat erachteraan, maar mijn Cartouche laat het los. Verwaaiing dacht ik, maar Oban duikt verder door de draad en staat muurvast. Cartouche loopt iets door, pikt de geur weer op en gaat terug. Dan komt het ultieme moment: Cartouche gaat naast Oban staan en staat nu ook voor met gestrekte staart. De honden staan 1m uit elkaar, rotsvast, maar kijken niet in dezelfde richting. Op een gegeven moment houdt Cartouche het voor bekeken en duikt de dekking in. Wat we dan zien, zullen we nooit meer zien denk ik. Er komen 2 hanen uit aan beide zijden van de dekking. Die 2 stonden dus elk op een andere haan.
Cartouche links, Oban rechts. Beiden staan voor op een andere haan.
Wat een voldoening gaf dit, ik was blij als een kind. Al het harde werk, alle kansen die we kregen en benut hebben, werden beloond. Het geduld dat we beiden met elkaar hebben gehad, vertaalt zich op dit moment in succes. Cartouche legt nu linken en kan verder doorgroeien Na de wandeling heb ik toch met champagne getrakteerd.
De grote moraal van het verhaal ? Never give up. Geloof in uw hond. Laat hem zich ontwikkelen op zijn tempo en er staan jullie mooie dagen te wachten.
Tot volgend jachtseizoen … ergens te velde.
Nino Van Eeckhout
Jagersliga Team-O