Enkele weken geleden kreeg ik te horen dat er een aantal dodaars hier vlakbij zaten en er zou zelfs een koppel blauwborsten broeden. Vooral dat laatste sprak tot de verbeelding. Het blauwborstje. En dat onder mijn stikstofwolk. Ik heb altijd iets met borstjes gehad. Vroeger toen ik een moestuin had bij mijn ouders, werd ik dikwijls bijgestaan door het plaatselijke roodborstje. Een prachtig vogeltje dat ondanks zijn gepaste ‘reserve’ toch niet echt schuw was. Ik ben de enigste jongen tussen vier zussen. Misschien heeft dat ook wel impact gehad, geen idee. Ik zou nog een link kunnen maken met mijn voorliefde voor melkvee, maar die links laat ik om onduidelijke reden achterwege. Na 10 jaar huwelijk is het gewoon eens tijd voor iets anders en het vooruitzicht om een blauwborstje te ontmoeten was aanlokkelijk. Zo rolde ik op een zondagochtend weer per ongeluk bij natuurpunt onder de prikkeldraad door. Dat de dodaars voor een andere keer zouden zijn, dat was duidelijk. Het ven was bijna volledig opgedroogd. De everzwijnen hadden op de bodem van het ven gewroet op zoek naar lekkers. Jammer, ik ken de vogel van mijn jachtcursus, maar ik kan met niet herinneren dat ik deze kleine fuut ooit bewust heb waargenomen.
Ik zette me geruime tijd tussen de struiken, in de hoop een glimp te zien van het blauwborstje. Waarschijnlijk is het ongelooflijk naïef. Ergens neerploffen en er dan gelijk vanuit gaan dat er een bijzondere waarneming op je afkomt. Zelfs in de gebieden bij natuurpunt is het geen snackbar voor instant natuurwaarnemingen. Toen me dit duidelijk was geworden dacht ik dat het ook boeiend was om met obsidentify mijn plantenkennis te verhogen. Kleine zonnedauw , gewone waternavel, moerashertshooi, struikhei passeerde de revue, maar toen leek het welk een ware invasie van ‘de Rus’. Pitrus, zeegroene rus, zomprus, greppelrus,... Ik twijfelde of er misschien draadrus en dwergrus stond. De overmacht in dit mooi stukje woeste natuur was overduidelijk, maar waarschijnlijk ook best wel onschuldig. Ondanks dat ik genoten had, bleef ik op mijn honger zitten. Ik had nog wat werk te doen en ik besloot dus om naar huis te gaan.
Enkele weken geleden waren we op vakantie aan zee. Een heel andere omgeving voor deze boer die gewoonlijk op de grens van het Maasland en de uitlopers van de Kempen verblijft. We besloten naar het zwin te gaan. De kinderen wilden graag het blotevoetenpad doen en zo geschiedde. Wie onze jongens kent, beseft dat dit enig risico inhoudt en inderdaad, voor we het in de gaten hadden zaten ze in de blubber van de Oosterschelde in plaats van tussen de zeekraal en de lamsoor. Ik zag ze plots onmetelijk diep vastgezogen zitten in de blubber dus ik probeerde Ester te laten zien hoe ouderlijk gezag werkt! Uiteindelijk kwamen ze met de staart tussen de benen terug, maar plots begint Abel hard te wenen. Een jaap van een snede heeft hij aan zijn linkervoet en het bloed gutst uit de wonde. Het is duidelijk dat dit genaaid moet worden dus terug naar af. De blubber en de wonde afspoelen met water van de Oosterschelde en hop met Abel naar het ziekenhuis. Toen we bijna bij het ziekenhuis waren aangekomen, was Abel wat tot rust gekomen en we konden alweer wat grappen met elkaar. Ziekenhuis ‘Zeno’ is een fabriek en natuurlijk deed ik alsof ik verkeerd reed op de parking. Toen we de ingang van de spoedafdeling zagen, lag Abel nog wat na te schokken van het lachen. Rechts van ons was een mooie vijver omzoomd door riet en bomvol water! Plots ga ik vol in de remmen! Een dodaars zit daar te pronken in het avondrood. Wat een prachtige manier om een bizarre dag af te sluiten,...
Thomas Linssen.