De grote gele kwikstaart

Het is een logisch proces hoe kennis evolueert van zeer beperkte tot iets minder beperkte kennis. Sedert enkele jaren bewandel ik zo’n pad, het pad van al wat leeft, groeit en bloeit in mijn omgeving. Sinds mijn interesse in de jacht via een jachtverlof vorm heeft gekregen, bewandel ik dit pad. Het kind in mij is altijd een beetje gebleven en dit helpt me enigszins om met een nieuwsgierige blik naar de wereld te kijken.

Zo viel het me een 3-4-tal jaar geleden op dat we behoorlijk wat gele kwikstaarten rondom de boerderij hadden. Ik ging meteen op zoek naar nestkastmogelijkheden. Zowel jagers als boeren sturen een omgeving graag in een bepaalde richting; ik ben dus dubbel geïnfecteerd. Vandaar de drang om plots een nestkast te maken. ‘Dokter Google’ is je vriend en zodoende kwam ik erachter dat zo’n kast het best onder een brug hangt. Meteen wist ik een mooi plekje achter de boerderij onder een klein bruggetje over de Itter. Met de jongens werd de kast getimmerd en de dag nadien werd die met veel bravoure en de hele familie onder de brug geplakt.

Je hangt zo’n nestkast én gaat er meteen vanuit dat die het eerste jaar al meteen wordt ingenomen. Hoe gaat dat hé, met de moderne ongeduldige mens. Dat was dus niet het geval. Volgens mij zijn er nu 3 zomers over gegaan. In het begin ging ik iedere week kijken, maar dat werd al snel om de maand en nu dacht ik plots: "Ik moet nog eens onder de brug gaan kijken, want dat is al van vorig jaar geleden”. Zo kon je me dus een week of twee geleden ondersteboven over de rand van de brug zien hangen om in de nestkast te kunnen kijken. “Wat is dat? Is dat ‘rotzooi’ dat er ingewaaid is, of is dat een nest?” Er zat niks in, dus ik twijfelde. Verzonken in gedachten liep ik terug naar huis. De volgende avond was ik wat aan het oefenen met Diana, mijn jonge Springer. Ik hoorde een geluid dat ik niet kon thuisbrengen: “Tziep-tziep-tziep-tziep, tziep-tziep-tziep-tziep-tziep”. Ik kon de zanger eerst niet lokaliseren, maar plots zag ik hem op het dak van de schuur. Tegen het licht in herkende ik de vogel totaal niet. Op een gegeven moment vloog die over en ging aan de andere kant op de ploeg zitten. Het was een gele vogel en duidelijk een kwikstaart, maar zo’n exemplaar had ik nog nooit gezien! Met de app ‘Bird-ID’ werd het geluid herkend als het geluid van de grote gele kwikstaart!

Alles werd me ineens duidelijk. Ik zag gele kwikstaarten en hing een kast op voor de grote gele kwikstaart. Geel is immers geel, zo dacht m’n onervaren brein. Daarom werd die kast natuurlijk niet ingenomen! We hebben er dus een nieuwe soort bij op onze kavel aan ‘de Itter’. Het is geen wild, maar toch geniet ik nog steeds na …

Thomas Linssen