In het spoor van Reinaert

November. De dagen worden korter, de lucht scherper, het landschap kleurt langzaam naar grauw

en stil. Het wild voelt de spanning van het seizoen, elke beweging is bedachtzaam, elk geluid een

waarschuwing. Na een geslaagd jachtexamen is het eindelijk zover: mijn eerste stappen in het

jachtveld.

We verzamelen, zoals gewoonlijk, bij de jachtheer thuis. De geur van versgezette koffie mengt zich

met het geroezemoes van jagers die waarnemingen uitwisselen. Kleinwild staat op het

programma, maar iedereen weet dat de vos, sluw en ongrijpbaar, vandaag wellicht de hoofdrol

opeist.

In dit heuvelachtige landschap, met de stad als stille toeschouwer in de verte, verwachten

we opnieuw enkele Roodrokken in het revier.

Iets na negen trekken we naar de eerste trak. Het plan wordt uitgelegd; mijn post ligt aan de

uiterste bosrand. Ik wacht op het aanblazen en maak me jachtklaar. De drijvers vertrekken, en

langzaam komt het bos tot leven. Zangvogels schieten als schichtige schaduwen door het

struweel, duiven klapperen op uit de kruinen. Het bos ademt spanning. Mijn ogen ijsberen langs

de dekking, elk geritsel, elke beweging prikkelt mijn zintuigen.

Dan, plots, een schicht: een houtsnip scheert rakelings over mijn hoofd, duikt als een pijl weer in de bosrand.

Loos alarm. Ik adem uit, mijn hartslag zakt.

Bruusk wordt mijn naam geroepen, gevolgd door een luidkeelse “VOS!”. Mijn blik schiet een kwartslag

naar de houtkant. Daar staat hij, op vijf meter, geschrokken door het getier. Een fractie van een

seconde, een kans uit duizend.

Ik leg aan, richt en trek af. “KLIK”. Geen schot...

De vos kiest het hazenpad, verdwijnt als een schim in het groen. Ik snap er niets van, ik had alles perfect

uitgevoerd. Dan dringt het tot me door. De veiligheid stond nog op! Beginnersfout. Ik baal enorm,

maar herinner me dan de woorden van mijn jachtinstructeurs: “Better safe than sorry”. Ik herpak

me en stel mijn blik en wapen weer op scherp.

Twee doffe knallen breken de stilte. Via de radio klinkt het bericht: een vos ligt. Niet veel later

passeert een tweede bij mijn buurjager. Een schot, een schril geschreeuw, een genadeschot. De

echo’s sterven weg in de vallei.

Dan flitst een rosse schim uit het bos, het open veld in. Mijn tweede

kans. Geen tijd te verliezen. Veiligheid eraf, ik leg aan, volg het dier terwijl het steeds meer afstand

neemt. Twee schoten op zijn oranje gewaad. De achterhand wordt geraakt, de vos valt, maar een

vangschot is nodig om het lijden te beëindigen.

Opluchting. Felicitaties klinken door de radio. De techniek vloeide bijna vanzelf, maar toch

reflecteer ik. Het dier lag niet meteen gestrekt. Ik hield onvoldoende voor. Jongjager, troost ik

mezelf, maar ik leer. En ik wil beter.

Aan het einde van de trak strekken we vier van de zes waargenomen vossen. De laatste traks

brengen weinig meer. Naast acht vossen zien we enkele reeën, één konijn en één haas die dag.

Tijdens het avondmaal herbeleven we de dag in verhalen, met Reinaert als hoofdrolspeler. Op weg

naar huis mijmer ik nog even over deze onvergetelijke momenten.

Een jachtdag om te koesteren.

Een verhaal door een voormalig student bij Jagersliga, Maarten L.