Wat begon met een paar enthousiaste jagers die ergens in Nederland het idee opgedaan hadden om lokaal iets te doen rond de achteruitgang van de wilde eend, mondde uit in heus project in ons eigen jachtrevier. En ik zou mezelf niet zijn, mocht ik me er niet heel hard in vastbijten.
Toen enkele leden van JLLC begin dit jaar een workshop “eendenkorven vlechten” organiseerden, besloot ik om ook iets te doen aan de achteruitgang van de wilde eend in ons jachtrevier. Mijn eerste idee was om de cursus te volgen zodat ik zelf deze korven zou kunnen vlechten, maar gebrek aan tijd en vooral aan geduld, deden me snel besluiten om op Facebook te gaan zoeken naar die korven. Vervolgens heb ik in Nederland een twintigtal korven gekocht.
Omdat het al redelijk laat op het jaar was, besloten we om er dit seizoen, bij wijze van test, maar een drietal te plaatsen. Al snel diende het eerste probleem zich aan: hoe kom je in het midden van een vijver te staan zonder nat te worden? Omdat het begin maart echt nog niet al te warm is, schaften we enkele waadpakken aan. We zakten tot aan onze middel in de modder, maar overwonnen deze uitdaging toch. Het resultaat mocht gezien worden: de 3 korven waren mooi geplaatst…. Helaas zonder resultaat!
Bij het overlopen van eventuele redenen voor het wegblijven van een eendenfamilie, moesten we vaststellen dat er toch 2 elementen zijn die danig in het nadeel spelen. De warme zomers, zoals dit jaar, zorgen voor het droogvallen van de vijver en daarnaast de 2 nesten agressieve nijlganzen op de vijver zorgden ervoor dat eenden wegblijven.
In samenspraak met de jachtheer werd beslist om de vijver uit te diepen en het overtollige slib te verwijderen. Dit is echter gemakkelijker gezegd/beslist dan gedaan, want hoe begin je aan zoiets? Gelukkig wisten we vrij snel een kraan-verhuurbedrijf te vinden die mee nadacht over de problematiek. We namen Nico Derycke van Biocrea onder de arm. Hij heeft bakken ervaring met dit soort zaken.
Samen met Nico werden alle stappen overlopen, werd er bepaald waar het diepe gedeelte van de vijver moest komen en hoe diep dit moest worden, waar het ondiepe deel – ideaal als foerageerplaats – moest komen, etc.
Zo gezegd, zo gedaan! Toen op de ochtend van de waarheid een grote vrachtwagen met een 32-tons kraan met “long reach” arm van 18m aan kwam rijden, moest ik toch eventjes mijn ogen uitwrijven. Gelukkig hadden we al een paar bomen en struiken verwijderd, maar hoe moesten we dit gevaarte tot aan de vijver krijgen?
Yves, een collega-jager, maar ook handige Harry wist hoe een kraan bediend moest worden en na een tweetal uur prutsen en nog wat bomen en struiken uit de weg geruimd te hebben, kon het graafwerk beginnen.
Na een dag hard labeur was de vijver voor de helft uitgegraven en stootten we op een pijp die de vijver verbindt met een verderop gelegen riviertje. Eindelijk eens een meevaller! Op deze manier kan de vijver vollopen tot de hoogte van de pijp. Na het afsluiten van de pijp kan het regenwater de rest bijvullen. Op deze manier zou de vijver nooit meer droog komen te staan. Toch waren onze problemen nog niet van de baan: de andere kant van de vijver, het ondiepe gedeelte, was onbereikbaar voor de grote kraan. Daar staan namelijk enkele grote bomen die we absoluut niet willen afzagen. Tot op heden zoeken we nog steeds naar een oplossing om dat ondiepe deel aan te pakken.
Nu moet er eerst nog een drijvend nest gebouwd worden, want anders zullen predatoren, die ook aangetrokken worden door hun gekwaak, snel weg zijn met de eendjes. Het aanplanten van riet en andere beschutting staat op de agenda voor volgend jaar. Het slib uit de vijver, dat volgens Nico dit jaar nog niet vruchtbaar is, hebben we gebruikt als beschutting aan de rand van de vijver. Wat de overige eendenkorven betreft, hier zijn we nog aan het brainstormen over de onderstellen, want deze moeten zowel rat- als beverbestendig zijn. De vijver, die ondertussen al aardig volgelopen is, hebben we een aantal weken met rust gelaten. Het werd wel een gewoonte om tijdens het afgelopen jachtseizoen ’s morgens eerst eens langs de vijver te gaan om te kijken of er al eenden op de poel zaten. De vijver lijkt natuurlijk nog steeds meer op een bomkrater met woestijn errond dan op een waterpartij. Vegetatie is er nog niet en uit angst dat het riet en de lisse ons over het hoofd zal groeien, durven we die niet aan te planten.
De eerste dag dat we een kijkje gingen nemen, vlogen er enkele eenden af en de jagers konden er een paar van strekken. Twee weken later stond er opnieuw een bezoekje aan de vijver op de agenda. Toen vloog een wolk eenden onder luid gekwaak de vijver af en wat later nog een aantal eenden in kleinere groepjes. 10 eenden konden geschoten worden en Yves en ikzelf waren euforisch blij met het resultaat van ons noeste werk. Trots liepen we voorbij onze collega’s die niet geholpen hadden bij de werkzaamheden.
Het jachtseizoen is ondertussen op zijn einde aan het lopen, maar wekelijks konden we enkele eenden oogsten… behalve de laatste weken. Een te hoge waterstand in de vijver en een door de regen ondergelopen voederplaats zijn de oorzaak dat de eenden er ’s morgens niet meer te vinden zijn. Het leuke hieraan is wel dat ze de vijver ’s avonds opzoeken als rustplaats. Ondertussen hebben we een systeem gevonden om de overige korven te plaatsen en zijn we aan het bekijken waar we die het best kunnen plaatsen. Nu maar hopen dat deze aangenomen zullen worden in het komende broedseizoen.
Wat kan jacht toch prachtig zijn.
Peter Van Minnenbruggen
TEAM JAGERSLIGA